Sjock 47 Festival - Dag 2 Poeyelhei Gierle (08-07-2023) report & photo credits:Rootsville info organisatie: Sjock © Rootsville 2023

Ontwaken in een mix van John Prine, Paul Simon en CSN&Y heeft een onthaastende werking op ons toch al vermoeide lichaam. Na ons gewoontegetrouw power breakfast is het alweer tijd om ons een laatste keer richting de 'Sjock Site' te slepen en hopelijk van onweer verstoken te blijven.

Het zijn 'Midnight Tattoo' die de laatste dag van 'Sjock 47' openen en die komen van 't stad. In 2010 richtten drie jongens uit België een meezingbare streetpunkband op. Binnen korte tijd begon de band met optredens en nam een paar nummers op en al snel bouwden ze een positieve reputatie op in de omgeving. Hiet wordt de wei wakker met nummers als 'I've Got Your Back' en 'Can't Wait'.

'Honeyboy Slim and The Bad Habbits' komen uit Zweden en bestaan uit Josef Steinvall (gitaar/zang) Jacob Steinvall (gitaar/zang) Sven Andersson (elektrische basgitaar) en Linus Sollin op Drums.Ze brengen eigen rock 'n roll die is voortgekomen uit de klassieke rhythm & blues van de jaren vijftig en begin jaren zestig.

De band heeft een volledig album uitgebracht ("Who Put The Jinx?", HepTown 2019), verschillende singles en een EP. Maar bovenal hebben ze een geweldige routine opgebouwd door talloze optredens over de hele wereld, van Lofoten in het noorden tot Spanje in het zuiden, van kleine steden in Zweden tot Las Vegas in de VS. Hun opener 'Rockin' The Joint' zegt het meteen met woorden, dit is de lang verwachte rockabilly. Met 'Road Runner' en 'Dig It' komen de cats & kittens een stapje voorwaarts te zetten.

'The Drownes' met deze band uit Seattle bevinden we ons terug in de rock 'n roll van de punk. 'Black Lung' wordt zo hun opener met de quote If The Drowns are not here then we don't exist. Na 'Cue The Violins' surfen ook zij riching einde met zo ook 'Ballroom Blitz' van de Britse glam rock band 'The Sweet'. Kregen we ook nog 'Black Long' en

Met 'Lobo Jones & The Rhythm Hounds' komen we zo terug uit in het tijdperk van onvervalste rockabilly. Uit hun nieuwste album krijgen we ook de titeltrack 'Howlin' net als 'Goin' Down The Riverside' en het toepasselijke 'Little Twister'.

Met 'Savage Beat' krijgen we op de 'Bang Bang Stage' Amsterdamse based rock'n'roll met punk, garage, glam en nog veel meer met nummers als 'Take It Further' en 'Cold War'.

'Hola Ghost' stond hier vorig jaar in de 'Titty Twister' en werd dit jaar logisch gepromoveerd naar de mainstage. De band werd gevormd als een duo door Peter Sandorff (ex Nekromantix en Mad Sin) met oude vriend Jeppe Jessen, om te werken aan de soundtrack voor de debuutfilm "Cannibal Flesh Riot" van de in Los Angeles gebonden artiest Gris Grimlys. Zij kocht een spookachtige drummachine in een pandjeshuis in Los Angeles die de winkeleigenaar had gewonnen in een met tequila doordrenkte pokerspel in Tijuana in Mexico.

Tijdens het werken aan de soundtrack begonnen de ritmes gekleurd te lijken door de machines Mexicaanse oorsprong. De Mexicaanse invloed werd handelsmerk voor de twee studioalbums en live van de band optredens in Europa, in de VS en Zuid-Amerika. En na het vervangen van de drummachine, de nieuwe drummer Kristian Sandorff houdt de traditie vakkundig in ere, zowel live als op de releases van de band uit 2014 en op hun bijdrage aan het Rancid Tribute-album "Hooligans united", uitgebracht in 2015.

De release in 2017 van de 7 inch met Django en een stripboek, was de eerste teaser van het werk aan de soundtrack voor de Deense graphic roman "Fandenivoldsk" uitgebracht in april 2018t. Hola Ghost heeft twee spookachtige hoorns toegevoegd aan de live en opname crew, en is permanent een 5-koppige band.

Met het instrumentale 'Mexico' wisten deze Denen me ook nu nog te triggeren, net als 'Chupacabra' en Djano' en zo leerden we hier de Mexicaanse roots kennen all the way from Denmark. Dat het een goede inbreng was van het Sjock bureau om ze een tweede maal te vragen werd meteen duidelijk het entousiasme voor de mainstage. Na 'Funeral' was 'Stay Awake' een ietsje overbodig want wakker waren we wel.

'Curch Of Cofidence', daarvoor blijven we in ons 'Gildehuisje' omdat de sluizen hierboven werden geopend. Dus tijd voor een powernapje.

'His Lordship', dat is een dosis helter-skelter outlaw-energie van twee van de beste in de business. Het barst uit, het is allemaal kleur, explosies en licht, het hectische geluid van His Lordship zo goed als aan elkaar gelijmd met pittige melodie. Ze zijn maar met z'n tweeën maar hier op Jsock zijn ze in het gezelschap van een drummer. James Walborne dekt gitaar en zang, Kristoffer Sonne zorgt voor de beat - en ze voelen zich nooit zo op hun gemak als wanneer ze stuiteren in het rood. Ze hebben Jerry Lee-slangenolie in hun aderen, channel Cramps, backwoods rockabilly-psychose en ademen een aura van met bourbon doordrenkte sonische delinquentie.

'Eddie & The Hot Rods' is een van de meest invloedrijke en herkenbare namen uit de Engelse rockscene, hebben een carrière van bijna 40 jaar achter de rug. Hoewel ze vaak worden gecategoriseerd als een van de grondleggers van het punktijdperk, waren ze gewoon geïnteresseerd in het spelen van luide, snelle, in your face rock-'n-roll in plaats van slecht de koningin te beledigen of anarchie te laten gisten.

De energie en attitude maakten hen zeker geliefd bij de punks, maar de harde en snelle stijl die Eddie & The Hot Rods tot een van de meest opwindende bands van die tijd maakte, is nooit echt gedateerd of uit de mode geraakt. Wie kent nog hun 'Teenage Depression'? Stevige rock 'n roll in een punk jasje zoals het hoort.

'Reverend Peyton's Big Damn Band' zijn ook geen vreemden op 'Sjock' want dit reeds hun derde keer op dit festival.

The Reverend Peyton's Big Damn Band is een driekoppige Amerikaanse countryblues band uit Brown County, Indiana. Sinds 2006 hebben ze tot 250 dates per jaar gespeeld in zalen variërend van bars tot festivals met steeds de weerkerende aanstekelijke ambiance. Tot op heden hebben ze tien albums en één EP uitgebracht, waarvan de meeste in de Billboard- en iTunes-hitlijsten terechtkwamen.

Hun opener 'My Old Man' is dan meteen ook hun signature. Dit trio bestaat uit Jayme Peyton, Aaron "Cuz" Persinger en Ben "Bird Dog" Bussell. Op het podium bespeelt hij een roestige National-gitaar met stalen body uit 1930, een National Trojan Resonator-gitaar met houten body uit 1934 en een reproductie uit 1994 van een akoestische Gibson uit 1929. "Washboard" Breezy "The Miss Elizabeth of Country Blues" Peyton speelt het wasbord met werkhandschoenen waaraan vingerhoedjes zijn bevestigd. Haar agressieve speelstijl heeft haar de reputatie opgeleverd van misschien wel de beste percussionist die er is.

Met nummers als 'Poor Till Payday' uit hun gelijknamig album van 2018, 'Black Maddie' de 'Train Song' en '2 Bottles' gaat de tent hier uit de bol.

Now cut the crap here are Les Lullies op het 'Bang Bang Podium'. Mauvaise Foi, het nieuwste volledige album van deze in Montpellier gevestigde garagepunkband is een schitterend bewijs van het vermogen van de band om fundamentele elementen van garagepunk te combineren met complementaire muziekgenres zoals garagerock, rock 'n' roll, punk rock en powerpop. Rauwe, simpele, regelrechte rock'n'roll-muziek.

No Fun At All (vaak afgekort tot NFAA) is een Zweedse punkrockband ontstaan in de zomer van 1991. De band bestond in haar eerste formatie uit Mikael Danielsson (gitaar), Henrik Sunvisson (basgitaar) en Jimmy Olsson (zanger, Drumstel).

De naam van de band was een woordgrap op het lied "No Fun" van The Stooges en de band Sick of It All. In 1993 verliet Olsen de band om zich te richten op zijn andere band, Sober. De groep gerekruteerde toen drie nieuwe leden. De groep bleek 10 jaar actief, waarin meer dan 250.000 albums werden verkocht. In november 2001 werd besloten om uiteen te gaan. Nadien waren er verschillende reünieconcerten.

Vorig jaar brachten ze nog het album 'Seventh Wave' op de markt en daaruit krijgen we numlmers als 'Tear Me Down' en 'Wonderland' en voor de Sjockers is dit hun wonderland en bleef het aangenaam en droog.

'Slim Cessna's Auto Club' is een Amerikaanse countryband uit Denver, Colorado. De band, opgericht in 1992, staat bekend om zijn teksten die apocalyptische en religieuze beelden beschrijven en zo beginnen ze uiteraard aan'. Deze 'Auto Club' bestaat uit Slim Cessna, Slim's zoon George "Snake" Cessna, Munly Munly, Lord Dwight Pentacost, Rebecca Vera en Andrew Warner.

Met nummers als 'Americadio' 'Signs' en 'Cranston' krijgt zowat da ganse 'Titty Twister' de zegen van Slim Cessna en zijn kompaan Munly Munly. Of zoals ze het zelf zingen in 'This is how we do things in the Country'. Cessna en zijn decipelen hebben contact gevonden met de tent en velen onder ons waren op deze derde dag toe aan wat bezinning...Praise The Lord! Na 'Magalina Hagalina' kregen we nog als afsluiter 'That Fierce Cow'.

Eerst nog even 'Whine Lips' meepikken op de 'Bang Bang Stage'. En zo konden we ons terug gaan bekeren in de 'Punk' met 'The Bronx'.

The Bronx is een Amerikaanse punkrockband uit Los Angeles, Californië, oorspronkelijk opgericht in 2002. De huidige line-up van de band bestaat uit zanger Matt Caughthran, gitaristen Joby J. Ford en Ken Horne, basgitarist Brad Magers en drummer Joey Castillo. De band heeft zes studioalbums uitgebracht, evenals drie extra albums met mariachi-muziek onder de naam Mariachi El Bronx.

Het duurde al niet te lang of na 'White Shadow' zn 'Shitty Future' konden die van de frontstage aan het werk en werd het 'crowd surfen' ingezet. Het feestje bleef maar duren met 'Under The Rabbit' en 'Six Days A Week' en het is wonderbaarlijk dat Matt Caughthran na dit concert nog een stem heeft. 'Around The Horn' is dan het allerlaatste wapenfeit van deze L.A.-ers.

Terug dan maar naar de 'Titty Twister' voor wat boogie en swing en die komt dan van 'The Kokomo Kings'. Deze heeft de reputatie een compromisloos, no-nonsens brouwsel te spelen op een verscheidenheid aan low-down rockende rootsmuziek, diep geworteld in de blues. Ze zijn beschreven als "meer rock'n'roll dan rock'n'roll" .

Na jarenlang een lange lijst van internationale bluesartiesten als James Harman, Mud Morganfield, Big Jack Johnson, Lazy Lester, Louisiana Red, John Primer, Big Joe Louis, Keith Dunn, Rusty Zinn enzovoort te hebben ondersteund, en gespeeld te hebben met een aantal Scandinavische bands als The Instigators, The Domestic Bumblebees, Paul & The Blue Delivery, Peter Nande Band en vele anderen, besloten een nieuwe band op te richten en hun eigen ding te doen. Het hele idee met de band is om niets anders te spelen dan primitieve, groovy zaterdagavondmuziek.

Met hun opener 'The Wonder Man' zitten we bij hun in 2021 uitgegeven album 'A Drive-By Love Affair. The Kokomo Kings heeft de reputatie opgebouwd een compromisloos brouwsel te spelen op een verscheidenheid aan low-down rockende rootsmuziek, diep geworteld in de blues. Onze hoogtepunten zijn "Heatwave" en "Jump Like A Chicken", beide floorfillers en dat zien we aan de fans in de tent. Ze brengen iedereen nog eens in extase door hun 'Koko Money' dat door de lucht komt te vliegen.

Op de 'Bang Bang Stage' staan dan 'Cadaster Jon Combi'. Ze  komen uit de omliggende gronden van 'Sjock' maar voor de rest zijn ze even mysterieus als hun rock 'n roll. Een rock 'n roll die soms gespeend is met enige punk attitude en waarbij de instrumentale nummers dan weer zalvend de 'Poeyelhei' komen te begeesteren.

Met 'Gimme One More Shot' zaten we zo plost bij de garage rock van Dr. Feelgood en leek dit op eerder Rock 'n Roll gebracht door Joe Strummer van 'The Clash'. De instrumentale nummers werden voornamelijk gedragen door de 'Horny' blazerssectie zeker ook bij het toch wel mooie 'Harlem Nocturne'. We kregen ook wat rock 'n roll van down under in de sfeer van de 'Detonators' maar geen bomsghell te bespeuren enkel de 'Mess Around' van Ray Charles en zo was dit het moment om even naar adem te happen.

Met 'Misirlou' zitten we bij een oude Arabische folk song maar ook bij het surfje van 'Dick Dale & The Del Tones' uit de 60-ties. Er was een tijd dat Aussie 'C.W Stoneking' hier in Europa de pannen van het dak speelde hier bleven ze gelukkig liggen and so we're all goin' boogaloo met diens van 'To Love Me Or Die'. Wij besloten de 'Night Train' terug te nemen om ons zo richting mainstage te begeven.

Op het hoofdpodium zijn het die van 'Cock Sparrer' die de taak hebben om iedereen die wil nog eens een laatste keer te laten deelnemen aan 'Crowd Surfen'. Cock Sparrer is een Engelse punkrockband die in 1972 werd opgericht in East End in Londen. Hoewel ze nooit commercieel succes hebben gehad, hielpen ze de weg vrij te maken voor de punkscene van begin jaren '80 Hun liedjes zijn gecoverd door veel punk- en hardcore punkbands.

Hun nummers 'Riot Squad' en 'Watch Your Back' geven aan dat er toch nog voldoende fans aanwezig zijn om een allerlaatste feestje te bouwen hier voor de mainstage. En poeyelheide die gewoon bosjevol punkliefhebbers staat en deze editie '47' alweer tot een zeer succesvol festival komt te maken. Wij slepen ons vermoeide lichaam dan maar richting 'Titty Twister' voor de kers op de taart en die noemt 'The Seatsniffers'.

Voor vele Sjockers, incluis mezelf, was dit 'het' moment waarop we drie dagen vol fun hadden gewacht. Zeker ook aan diegene die er 22 april niet konden bijzijn in een uitverkochte 'De Roma'. Sommigen hier waren zelfs naar Spanje afgereisd voor die geweldige 'Jamboree' in Torromolios. Het was als een gift van hierboven toen onze beste roots-rock band besloten om dit jaar terug samen te komen om zo enkele concerten te gaan geven. Om het met de woorden van Slim Cessna te zeggen, The Seatsniffers, It's A Religion.

De populariteit van Walter Broes, Piet De Houwer, Roel Jacobs en Bop De Houwer is meteen terug op het hoogtepunt waar dat 10 jaar eerder was beëindigd. Alsof de 'Devil's Right Hand' er iets mee te maken heeft. Je kon het opmaken toen 'Loudmouth' uit 1997 door de boxen kwam te galmen want er kon gewoon niemand meer bij in de 'Titty Twister' en dan moesten de punkers zich nog komen vergewissen waarop deze band zo immens populair is en blijft.

Het zou een rollercoaster van de vele hits gaan worden, hits uit de voorbije 'Sniffers Era'. Met nummers als 'Shakedown' en 'Casting My Spell' kon de tent al worden afgebroken zo zouden die van Sjock morgen al minder werk hebben. Het doet je wat met zo een tent vol 'Snifferkes'de hits horen mee te zingen. Met 'Shakedown' begon de 'Titty Twister' al lichtjes te beven en het was maar de vraag of deze tent het een heel concert zou kunnen volhouden? Zeker ook wanneer Piet De Houwer met zijn beats op 'Gimme Gimme' zijn 'Gretsch' drumstel probeert uit elkaar te rammen.

'This Must Be The Bottom' en jawel, het dak eraf! En wat dan gezegd van 'The Assembly Line' uit datzelfde album. Een geweldig feestje waar ook een einde aan moest komen en daarvoor was er een kers uit 't stad uitgenodigd. En zo kwam dan Alex Agnew vrolijk het podium opgewandeld voor zijn bijdrage met 'Great Balls Of Fire' en vuurwerk gaf het. Wij besloten onze tenten op te rollen en samen met mijn compagnon de route begaven we ons moe en voldaan in een stormloze nacht richting Gevarenwinkel. Sjock jullie waren weerom grandioos, jullie waren 'SJOCK '47'.

Makkers, Meisjes, Maes

welke zou ik nemen?

jong geleerd is oud gedaan...

al wat meer evaring...

money money money...

even naar m'n moeder bellen...

wachtend op de Seatsniffers...